vorige pagina 

 volgende pagina

Tussen
 
tussen tijd en ruimte
daar waar geen verleden
geen toekomst ligt
voel ik me verloren
in het verre verschiet
waar engelen verpozen
 
tussen voegsel en muur in minuscule holtes
voelen vervormde vingers piepkleine zaadjes
vallen door verborgen spleten
waar gebroken korrels ontkiemen in een fractie
ontstaat nieuw leven tegen de verdrukking in
 
een nieuwe toekomst
waar tijd geen ruimte
claimt maar stevig
in de aarde geworteld is
 
waar taal en zin zich ontplooien
roep ik tegen terreur als in een woestijn
waar slechts een enkele roos zijn bloemen toont
en een eenling mijn roep maar hoort
 
in het verre verschiet
tussen tijd en ruimte
voel ik me erkend in het kleine
 

Onbegrijpelijk mooi
 
mooie woorden wankelen
naar nietig als niks nog mag
 
ik dommelde bommelde
stommelde stuntelig
groef mijn eigen graf
dorstend naar diepte
wormen krioelden
mieren kriebelden
tunnels door tuinen
lucht gevend aan rozen
 
in het open riool
stroomt haar afval
zinkt naar het diepe duister
waar microben alles verteren
opkruipen naar tuinen
die openbloeien
 
ontvang een grote bos
blijk van gestage
stromen die overlopen
een zakdoek is niet genoeg
die stille getuige
zegt meer dan mooie
woorden kunnen duiden
 
 
© Thea de Hilster, april 2016
 

Thuis
 
als ik 's avonds laat
van vergadering of kroeg
sporthal of theater
fietsend thuiskom
daar waar ik meer
dan veertig jaar woon
ben ik blij
met mijn huis
 
als ik na een weekend weg
of een lange vakantie
mijn straat inrijd
daar waar ik meer
dan veertig jaar woon
verzucht ik voldaan
dit is mijn straat
 
als ik denk aan mijn stad
die ik heb zien groeien
getekend door de
huizen wegen groen
met een kern van
aangepast eeuwenoud
daar waar ik meer
dan veertig jaar woon
bemerk ik tevreden
dit is mijn stad
hier ben ik thuis
 

 

vorige pagina 

 volgende pagina